Κατά την ακινητοποίηση και μετά την ακινητοποίηση υπάρχει:

• Μυϊκή αδυναμία και ατροφία
• Εκφύλιση του αρθρικού χόνδρου
• Βραχύνσεις μυών και συνδέσμων
• Γενική μυϊκή αδυναμία του ασθενούς
• Οίδημα
• Δυσκαμψίες- περιορισμένο εύρος κίνησης της πάσχουσας περιοχής και των γύρω αρθρώσεων
• Πόνος

Ο θεραπευτής μετά από την αξιολόγηση της γενικής κατάστασης του ασθενούς και του μυοσκελετικού συστήματος θέτει του στόχους του προγράμματος αποκατάστασης. Οι γενικοί στόχοι είναι:

• Μείωση του πόνου και του οιδήματος. Η εφαρμογή πάγου και η ανάρροπη θέση μπορεί να βοηθήσουν
• Αύξηση του εύρους κίνησης. Παθητικές, υποβοηθούμενες και ενεργητικές μυϊκές συσπάσεις είναι απαραίτητες για την αποκατάσταση των δυσκαμψιών. Η κινητοποίηση γίνεται βαθμιαία ανάλογα την κλινική εικόνα του ασθενή και το είδος του κατάγματος.
• Ασκήσεις ενδυνάμωσης. Οι ασκήσεις αφορούν όλες τις μυϊκές ομάδες και όχι μόνο την πάσχουσα περιοχή
• Εκπαίδευση του ασθενή στην χρήση βοηθητικών μέσων όπως είναι η πατερίτσα, το «Π»
• Εργονομικές αλλαγές. Συμβουλές για αλλαγή στο χώρο που κινείται ο ασθενής όπως η τοποθέτηση ανυψωτικών καθισμάτων στην τουαλέτα
• Βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής ικανότητας
• Επιστροφή στην καθημερινότητά του

Ένα κάταγμα μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε οστική επιφάνεια που θα δεχτεί πίεση. Μερικά κατάγματα αναφέρονται στην παρακάτω λίστα:

• Κάταγμα ωμικής ζώνης και βραχιονίου
• Κάταγμα αγκώνα (χαρακτηριστικό είναι το κάταγμα colles)
• Κάταγμα καρπού (κάταγμα σκαφοειδούς)
• Κάταγμα μηριαίου οστού (διατροχαντήριο-υποτροχαντήριο)
• Κάταγμα γονατος και επιγονατίδας
• Κατάγματα ποδοκνημικής

• Kisner Carolyn, Lynn Allen. Θεραπευτικέςασκησείς. Ιατρικες εκδόσειε Σιώκης 2003
• Π.ΠΣυμεωνίδης. Ορθοπαιδική. University studio press. 1996
• Almekinders LC, Temple JD. Etiology, diagnosis, and treatment of tendonitis: an analysis of the literature.Medicine and Science in Sports and Exercise, 01 Aug 1998, 30(8):1183-1190